Tytuł projektu pochodzi od szkicu wykonanego w kalendarzu. Układ linii i owalnych kształtów, zawieszonych w przestrzeni między dniami tygodnia. To rodzaj diagramu zatrzymania, zapisu ruchu, który się nie wydarzył lub który trwa w nieskończonej pauzie.

Z tej notatki wyrósł projekt nie tylko o przedmiotach, ale o sposobach myślenia - cykl obiektów z drewna i polerowanej stali, które mogą pełnić funkcje luster. Wszystkie pochodzą od jednej bryły, od której każda forma zostaje „odcięta” płaszczyzną. Ich kształty zostały zdeterminowane przez ciąg powtarzalnych operacji w środowisku 3D.
To, co się wyłania, to seria obiektów, które — mimo formalnego pokrewieństwa — każdorazowo różnią się od siebie w subtelny sposób.

Początkowo miały wisieć w regularnym rytmie. Ale przez różnice w kształcie — punkty zawieszenia musiały się przesunąć, wprowadzając nieznaczne zaburzenie rytmu. W konsekwencji kompozycja pojedynczej serii układa się w łuk, który można skojarzyć z fazami księżyca albo słońcem poruszającym się po niebie. Powtórzenie tego błędu w kompozycji kilku serii sprawia wrażenie przypadkowości, chaosu.

Obsesja powtarzania, dodawania, robienia opcji opcji, kumulowania nadmiaru jest próbą zrobienia wszystkiego. Sprawdzenia, co się stanie, kiedy niczego się nie zatrzymuje. Jeden kształt prowadzi do drugiego, w nieskończonym ciągu przybliżeń.

W efekcie powstaje 7 wariantów form w 8 wykończeniach. Każdą formę można zawiesić na ścianie w 6 różnych pozycjach dzięki specjalnie zaprojektowanej zawieszce. Występują wersje z okrągłą i prostokątną powierzchnią lustrzaną, wykonane z różnych gatunków drewna takich jak: dąb, klon, brzoza, buk, orzech amerykański, czerwony dąb, wiąz, klon kanadyjski.

Seria kolorowa, malowana ręcznie przywołująca estetykę środowiska 3D sąsiaduje z obiektami bejcowanymi — z tradycyjnego stolarskiego warsztatu. Inne z kolei są rzeźbione i wykańczane szlachetnym czarnym tuszem. Lustra z prostokątnymi taflami blachy przypominają „widoki robocze” programów 3D, ukazując nie tylko gotowy rezultat, ale też sposób jego powstawania. Całość tworzy przestrzeń przesytu i formalnego misz-maszu.