Tytuł projektu pochodzi od szkicu wykonanego w kalendarzu. Układ linii i owalnych kształtów, zawieszonych w przestrzeni między dniami tygodnia. To rodzaj diagramu zatrzymania, zapisu ruchu, który się nie wydarzył lub który trwa w nieskończonej pauzie.

​

Z tej notatki wyrósł projekt nie tylko o przedmiotach, ale o sposobach myślenia — cykl obiektów z drewna i polerowanej stali, które mogą pełnić funkcje luster. Wszystkie pochodzą od jednej bryły, od której każda forma zostaje „odcięta” płaszczyzną. Ich kształty zostały zdeterminowane przez ciąg powtarzalnych operacji w środowisku 3D.

​

To, co się wyłania, to seria obiektów, które, mimo formalnego pokrewieństwa, każdorazowo różnią się od siebie w subtelny sposób.

Początkowo miały wisieć w regularnym rytmie. Ale przez różnice w kształcie punkty zawieszenia musiały się przesunąć, wprowadzając nieznaczne zaburzenie rytmu. W konsekwencji kompozycja pojedynczej serii układa się w łuk, który można skojarzyć z fazami księżyca albo słońcem poruszającym się po niebie. Powtórzenie tego błędu w kompozycji kilku serii sprawia wrażenie przypadkowości, chaosu.

​

Obsesja powtarzania, dodawania, robienia opcji opcji, kumulowania nadmiaru jest próbą zrobienia wszystkiego. Sprawdzenia, co się stanie, kiedy niczego się nie zatrzymuje. Jeden kształt prowadzi do drugiego, w nieskończonym ciągu przybliżeń.

​

W efekcie powstaje 7 wariantów form w 8 wykończeniach. Każdą formę można zawiesić na ścianie w 6 różnych pozycjach dzięki specjalnie zaprojektowanej zawieszce. Występują wersje z okrągłą i prostokątną powierzchnią lustrzaną, wykonane z różnych gatunków drewna takich jak: dąb, klon, brzoza, buk, orzech amerykański, czerwony dąb, wiąz, klon kanadyjski.

​

Seria kolorowa, malowana ręcznie przywołująca estetykę środowiska 3D sąsiaduje z obiektami bejcowanymi z tradycyjnego stolarskiego warsztatu. Inne z kolei są rzeźbione i wykańczane szlachetnym czarnym tuszem. Lustra z prostokątnymi taflami blachy przypominają „widoki robocze” programów 3D, ukazując nie tylko gotowy rezultat, ale też sposób jego powstawania.

 

Całość tworzy przestrzeń przesytu i formalnego misz-maszu.